Um vit bara kundu sett okkum við hesi vindeygu og hugt í tey, sum í sjónvarp,
og sæð alt, sum seinastu mongu árini er hent í stovunum innan fyri vindeygað,
so høvdu vit undrast á, hvussu ymiskt menniskju liva lív sítt.
Óivað hava menniskjuni inni í stovunum einki uttan blómurnar til felags.
Mál, mentan og menniskju eins ymisk og veðurlagið og maturin.
Kann tað vera, at kaldari veðrið er, størri virði fáa blómurnar?
Í øllum førum eru blómur í vindeygunum í Venesia, í Cannobio og við Gjógv vakrar.
Og syngjandi hugsanin kom aftur til mín:
"Hví leitar tú heldur til fjarskotin lond
enn síggja tað vakra, sum er í nánd."
Nakað soleiðis kendi eg tað við Gjógv fyrr í vikuni.
Hetta vakra vindeygað við frískum, vøkrum blómum segði mær,
at her hevur ein vinarlig hond verið og gjørt hugnaligt.
Onkur, sum sær virði í tí, sum inni í hesum húsunum var
- og hetta gjørdi tað deiligt at vera við Gjógv hendan dagin.
