Monday, July 29, 2013

Livandi skuggar á gøtuni

Dagurin vaknar og vekir lívið á jørðini. Sólin sendir heitu gislar sínar niður á menniskjabørnini í býnum, har flestu gøturnar eru av vatni. Til livandi, nývaknaða fuglasongin verða bátarnir mannaðir og alskyns livandi verur fara til verka. Júst hesin dagurin er bara ein av mongum, har alt gongur sína vanligu gongd. Aftur í dag eru menniskjabørn úr øðrum londum komin at vitja serstaka býin, sum er ímyndin av kærleika. Her koma tey, sum elska. Elska ein, sum elskar aftur.

Langt burtur, har sólin býr, sær heimurin vakur út. Eins og teir fyrstu dagarnar, tá ið heimurin varð skaptur, er ljós og myrkur, himmal og jørð, land og hav, blómur og trø, sól, máni og stjørnur, dýr og menniskjabørn. Alt varð skapt og skaparin segði: ”Tað er gott!” Úr erva er heimurin einki broyttur.

Niðri á tutlandi vatngøtunum og hørðu steingøtunum skapar sólin skuggarnar, og í sólríka degnum er skuggin bæði svalandi og góður. Skuggin kennist sum eitt lívgandi skýli frá sólarhitanum. Og mitt í heitu sólini situr hon. Síggi ikki, fyri mynstruta turriklæðnum, hvør hon er. Hon er í slitnum klæðum, niðurdeili og jakka. Við sær hevur hon ein bláan plastikkposa við onkrum drekkandi í.




Tað, sum frá upphavi var gott, ella kanska einfalt, gjørdist við tíðini fløkt. Sólin veit kanska ikki, at alt er broytt? Møguliga er sólin eisini bara líkasæl, hon hevur nóg mikið í sær sjálvari. Hjá henni er lítil broyting, tí hon ger bara tað, hon varð skapt at gera.

Menniskjabørnini eru tó ikki sum sólin. Tey finna uppá so mangt løgið, tey gera ofta tað, teimum lystir, og júst soleiðis gjørdist lívið á jørðini fløkjaliga fløkt. Lívið gjørdist merkt av muni ímillum menniskjabørnini. Men hóast vitandi um stóra munin, siga tey seg elska - tey elska hvønn annan. Nakað soleiðis, at tey elska tey, sum tey sjálvi velja at elska. Sjónliga er kvinnan við turriklæðnum ikki ein av teimum útvaldu.

Onkur vísur hevur sagt, at menniskjabørnini gerast rík, tá ið tey geva. Tá kann av sonnum verða sagt, at tey, sum ikki orka at geva, ella tey, sum ikki halda seg hava nakað at geva, eru fátøk.

Hóast skuggin víst hevði givið lívd, so leitar kvinnan sær ikki inn í skuggan. Hon verður sitandi mitt á gøtuni í komandi og farandi skuggahavinum av menniskjabørnunum. Her biður hon tey ferðandi um pening fyri mat og uppihald. Situr á knæ og hyggur ikki upp. Og eins sjónliga og kvinnan ongan góðan eigur, so hava menniskjabørnini hvørki tíð ella hug at geva. Tey eru upptikin av býnum, har kærleikin býr – tí tey elska.

Tey, sum í brennandi sólarhitanum liva á lívsins skuggasíðu, kunnu møguliga einans fáa vón um eina framtíð frá teimum, sum kasta skuggar á gøtuna, tey, sum ganga framvið. Tey hava bara ikki tíð, tí tey elska.



No comments:

Post a Comment