Jørðini ber tíni spor

Yvirskriftin er ein veik týðingin av orðunum hjá Astrid Gjesing “Jorden bærer dit aftryk”. Hesi orðini nýtir Lise Egholm á fyrstu og seinastu síðunum í bókini “Fordi du SKAL!” Í hesi orðini leggur Egholm týdningin, at tú hevur týdning. At tann, tú ert, og tað, tú gert, hevur týdning. Tað, tú gert í dag, fær týdning, kanska ikki í morgin, men seinni.

Víðari hevur hon hesa løtulýsingina, sum vísir, hvussu jørðin kom at bera hennara spor.

Í fyrsta flokki mínum, sum lærari í Alsgade Skole, gekk ein drongur, sum æt Bo. Eg hevði hann í donskum frá 1. til 5. flokk. Hann minnist eg væl. Hann var ein fittur drongur við hvítum hári og álvarsligum, brúnum eygum. Ein lítil og stillur drongur, kanska eitt sindur forsømdur.

Fleiri ár eftir at eg var givin á Alsgade Skole, og var blivin lærari á Lykkebo Skole, gekk eg eitt kvøldið uppi einsamøll í heimi okkara í Brønshøj. Børnini vóru løgst, Anders hevði vakt, og hetta kvøldið var eg, sum eg annars sera sjáldan eri, eitt sindur tung í huga um arbeiðið sum lærari – og kanska eitt sindur mótfallin.

Soleiðis havi eg tað sera sjáldan, tí eg eri mest sum altíð í góðum lag. Kanska er tað júst tí, at meg minnist hetta kvøldið, við ársenda í 1980’unum, so væl. Eg føldi meg vera steðgaða upp. Á vegginum í stovuni hekk urið frá langommu. Tað var eisini steðgað. Bæði eg og Anders høvdu fleiri ferðir roynt at fingið tað at ganga aftur, og sum eg gekk runt í stovuni, gjørdi sjónin av uppsteðgaða urinum meg í verri lag. Júst hetta kvøldið hugsaði eg: Hvat nyttar alt hetta, her gangi eg og gevi alt, eg havi. Tímar, dagar og vikur verða ofraðar fyri hesi børnini. Eg standi á høvdinum fyri næmingarnar. Lurti. Troysti. Ringi til foreldrini. Eg geri og geri og geri – men er alt hetta til nakra nyttu? Er eitt einasta barn, sum vinnur nakað við tí, eg gevi? Og gevur tað nakra meining at blíva við?

Knappliga ringir á hurðina. Tá eg lati hurðina upp, stendur ein ungur, vakur maður á trappuni við hvítum hári og eygum, sum eg kendi aftur.

“Gud,” segði eg. “Er tað tú, Bo?”
“Ja,” segði hann. “Minnist tú meg?”
“Ja, tað geri eg! Kom inn, góði Bo!”

Jú, hetta var Bo, sum eg ikki hevði sæð í meira enn tíggju ár. Hann var nú fyrst í tjúgunum og hevði gjørt av at vitja meg. Hann hevði funnið adressuna í telefonbókini. Eg gjørdi okkum ein temunn, og síðani tosaðu vit um árini á Alsgade Skole og um Bo og flokk hansara. Hann tvíhelt vinarliga um, at tey fimm árini, tá ið eg hevði verið lærari hansara, høvdu verið tey bestu. Hann spurdi, um eg mintist bøkurnar, vit lósu. Og hann var hugtikin av, at eg hevði gjørt eina myndabók av flokkinum, har eg eisini hevði goymt postkortið, sum Bo sendi mær, tá ið hann gekk í 3. flokki. Tá gav eg øllum í flokkinum boð um at skriva mær postkort í summarfrítíðini. Tað gjørdu tey. Hann spurdi, um eg mintist dagin, tá ið hann var farin at gráta. Og tað gjørdi eg. Um eg mintist hetta og hatta. Ja, tað var eitt deiligt prát.

Tað vísti seg, at Bo hevði lært til ursmið. Eg tók hann við mær yvir í hornið í stovuni og vísti honum gamla urið hjá langommu míni, sum var steðgað, og sum eg til fánýtis hevði roynt at trekt upp sama kvøld. Hann tók urið niður av vegginum, putlaði við tað eina løtu. Tá ið Bo var farin, gekk urið aftur.

Jørðini ber tíni spor.