Stóri sannleikin í lítla prinsinum

Vit áttu óivað at lært okkum, eisini í vanliga gerandisdegnum, at sæð við hjartanum, so tað, sum er ósjónligt fyri eyganum, veruliga gerst avgerandi.

Lívið er stutt, tó ikki einfalt og vit menniskju eru ikki einsamøll, hóast einstaklingar. Ein grundleggjandi partur av lívinum er at finna innihald og endamál við lívinum, sum gevur okkurt slag av meining.

Samvera gevur meining, tí tá geva vit øðrum av okkum, og tey geva okkum aftur. Størri ómak vit gera okkum, betur duga vit at síggja tað dýrabara. Tað ókenda skapir fordómar, tí vit kenna tað ikki. Og mótsætt, tað vit læra at kenna ella gera okkum ómak við, gerast vit góð við.

Um vit taka hesar tankar til okkum og spyrja, hvat í gerandisdegnum gevur okkum innihald, er tað óivað tað, vit brúka mestu tíðina til og tað, sum menniskjaliga krevur mest av okkum. Tað, sum vit gera okkum størst ómak við.

Tann lítli prinsurin í bókini hjá Antoine de Saint-Exupéry kemur í samrøðu við revin inn á júst hetta. Hann sigur tað so, at einans við hjartanum síggja vit rætt.

Tann lítli prinsurin er ævintýrið um flogskiparan, sum neyðlendir í Sahara. Her møtir hann lítla prinsinum, sum kemur úr rúmdini. Hann sigur flogskiparanum um heimastjørnu sína smástjørna B612. Prinsurin er komin fyri at bjarga elskaðu rósu síni, sum er í vanda heima á stjørnuni. Á ferðini møtir hann mongum fólki, og sigur fleiri sannleikar. Tó er vakrasta søgan hann sigur flogskiparanum søgan um rósuna, sum hann hvønn dag hevur vatnað, sum hann hevur tosað við og brúkt tíð saman við.

Á ferðini møtir hann revinum, sum vil temjast. Eitt ynski um, at onkur ger sær ómak og er góður við hann. Her er eitt brot úr bókini, tá ið revurin lýsir, hví rósan hevur so stóran týdning fyri prinsin. Prinsurin tosar her við aðrar rósur, sum ikki eru hansara rósur:

“Tit líkjast als ikki míni rósu...ein vanligur ferðamaður hevði kanska hildið, at mín rósa var sum tit. Men hon er nógv meira týðandi enn allar tit tilsamans, tí tað er hana, eg havi vatnað...tað er mín rósa”.

Tá prinsurin og revurin seinni fara hvør til sítt, sigur revurin: “Einans við hjartanum kanst tú síggja rætt. Tað avgerandi er ósjónligt fyri eyganum”.
“Tað er tíðin, tú hevur spilt upp á rósuna hjá tær, sum ger hana so týðandi”, segði revurin”.
“Menniskjuni hava gloymt handan sannleikan”, segði revurin. “Men tú mást ikki gloyma hann. Tú hevur allar tínar dagar ábyrgdina av tí, sum tú hevur tamt. Tú hevur ábyrgdina av tíni rósu”.

Óivað er tað samvera við børn, maka, familju, vinir, starvsfelagar og so mangt annað, sum ikki beinleiðis gevur okkum materiellar fyrimunir ella gleði, sum veruliga gevur meining. Alt tað vit goyma í hjartanum, tað sum eygað ikki sær.

Vakra myndin og sannleikin vísir okkum á týdningin, vit hava hvør fyri øðrum. At brúka tíð til og gera sær ómak við menniskju, gevur okkum meining og innihald. Tey, vit gerast góð við, tey, vit eru saman við og tey, sum vit tosa við.