Lat ikki gerandisdagin ovklyvja teg

Tíðin flýgur, samfelagið krevur, familjan fyllir og frítíðin kallar. Brú vildi kanska sagt: Steðga á! Lær teg at leggja likamið frá tær.

Røttu fyrimyndirnar í turninum hjá vaksnum kunnu vera børnini, tí um nakar, so duga tey at steðga á og lata turnið fáa frið. Tó er fylgisveinur teirra eisini veruligur. Tey er hótt, tí fíggindi teirra er sjálv fyritreytin og kravið í gerandisdegnum: Tey skulu passa inn í heimin hjá teimum vaksnu.

Einki var Heðin Brú lívstílsráðgevi, men hann tosar ígjøgnum sjódregilin við dreingin, sum ein innidag hevur lagt seg á songina at dagdroyma – at keða seg. Tey vaksnu hava ikki tíð, tað regnar úti, og tey vilja tí heldur ikki, at hann fer útaftur – hvør hevur tíð ella tímir at taka karmin upp eftir honum. Nú hann endiliga í huganum er á ferð saman við sjódregilinum, tímir hann als ikki heim aftur í heimin hjá teimum vaksnu. Men sjódregilin gevur ráð: Far tú nú aftur til menniskjuni og lær teg at trívast har. Tað kanst tú gera, tí tú hevur veittraheim at týða til, tá ið tað gerst tær ovboðið, og kann fáa nýggja lívsmegi og nýggjar hugsjónir – so leingi tú ert barn. – Men vara teg, tá ið tú verður vaksin og fer til verka; lat tá gerandisdagin ikki ovklyvja teg!

Um vit lurta eftir Brú, so kann fylgisveinur okkara gerast vanlagna, ikki bara fyri okkum, men fyri okkara. Hann hevði møguliga í dag sagt: Steðga á! Lær teg at leggja likamið frá tær. Hóast Brú er gamal og einki veit um okkara gerandisdag, so kunnu vit saman við honum hugsa, at vanlagnan er, at børnini skulu passa inn, hóast pláss ikki er fyri teimum. Tá er einki kubb at vera barn.

Vaksnalívið gongur óivað eisini í arv, eins og Tana French nevnir: “Øll vit kenna, sum gerast vaksin, eru líka: kopi av foreldrum teirra uttan mun til, hvussu avgjørt tey søgdu við seg sjálvan, at tey fóru at vera øðrvísi.”

Seinastu árini er vorðið púra vanligt við klummum, skeiði og bókum um persónliga menning og tíggjutals sjónvarpssendingar við kveikjandi coachum og fyrilestrum - møguliga enntá fíggjað av ídnaðinum sjálvum - sum siga okkum, at vit skulu liva okkara fulla potentiale, at vit skulu síggja ótta í eyguni og vinna á honum, at negativar hugsanir ella kenslur kunnu fiksast og vit skulu vekja innaru kempuna.

Sálarfrøðingurin Henrik Tingleff sigur m.a., at hann í arbeiði sínum møtir fleiri menniskjum, sum av hesum fáa kensluna av, at tað vanliga lívið merkir, at vit eru nøgd við tað, sum bara er toliliga gott. Mong er farin at halda, at vit altíð eiga at stremba eftir at liva okkara fulla potentiale, at vit altíð skulu seta okkum nýggj mál, menna okkum, optimera okkum – og um vit ikki eiga orkuna, so er ein coach til reiðar at hjálpa okkum út úr tí ov makliga inn í tað meira mennandi.

Andsøgnin við hesi gongdini kann gerast, at tað at keða seg verður ein trupulleiki. Tí tá er galið, tá ið eg upplivi negativar tankar og kenslur, og eg ikki veit, hvat eg skal gera. Brú visti, at vit eiga tíðum at gerast sum børn. Neyvan fáa vit gjørt stórt við, at tíðina flýgur, samfelagið krevur, familjan fyllir og frítíðin kallar. Høvdu vit bara lært okkum oftari at lagt likamið frá okkum og farið á ferð, og tá ið vit komu aftur at trivist har, so gerandisdagin ikki fær loyvi at ovklyvja okkum.