Lívið er eins og ein urtagarður

Far væl um gávuna, sum lívið, ið tær varð givið, er.

Ein góðan dag í juni fór hugurin at reika, einamest av einum urtagarði eg kom framvið. Hóast vilt vaksin, gjørdist eg hugtikin av vøkstrinum. Í garðinum uttan um urtagarðin var vakurt portur, sum segði mær frá møguleikanum at fara inn at gera urtagarðin enn vakrari.

Soleiðis fór hugurin hesa løtuna við mær. Ein og hvør okkara er ómetaliga dýrabarur. Flestu okkara trúgva ella kenna hetta kanska ikki, hóast tað er so.

Lívið, sum ein og hvør okkara eigur, er ein lítil urtagarður, sum vit hava fingið at arbeiða í. Tó eru allir urtagarðar ymiskir, teir hava ymiska jørð, ymisk fræ og ymiskt veðurlag.

Hóast ymiskir, kunnu allir urtagarðar gerast vakrir. Fræini verða kastað í jørðina, har tey súgva í seg vætuna, sum gevur teimum kraft at vaksa og broytast. Vit mugu ikki gloyma at lata ljósið skína inn í urtagarð okkara og vissa okkum um, at hann verður røktur við kærleika og eymari hond.

Soleiðis eru øll menniskjalív.

Hóast sera ymiskir, so er vanliga satt um allar urtagarðar, at gróður og vakurleiki teirra gerst sjónligur lutfalsliga eftir kærleikanum og umsorganini teimum verður víst.

Kann vera, at foreldur okkara ikki dugdu best at vísa okkum kærleika og umsorgan, og mest sannlíkt er tað, tí foreldur teirra ikki dugdu best at vísa teimum kærleika og umsorgan. Heimur okkara er eisini í stóran mun fløktur, so eingin orsøk er hjá okkum at geva øðrum skuldina fyri fløkjur, ella illgresi, í okkara lívi.

Her er løtan, og í hesi løtu hevur tú ein urtagarð, sum er tín. Hvussu enn uppaling tín var, so er í hesi løtu júst hesin urtagarður tín. Kann vera, at hann er nakað turrur og møguliga eisini nakað fullur av illgresi. Kanska hevði verið gott við meiri vætu og betri røkt. Alt snýr seg jú um at arbeiða við tí, tú hevur júst nú, hesa løtuna. Tað er nyttuleyst at ynskja, at tú hevði ein annan urtagarð, tí hesin er tín.

Inni í likaminum býr sinnið. Likamið er jørðin, har sinnið hvílir seg. Um tú vilt, at sinnið skal blóma, so gert tú væl at byrja við likaminum. Fræið fer ikki at vaksa, um jørðin er turr og hørð. At røkta likamið er eins og at væta og fylla jørðina við frískari luft.

Øll ynski tú hevur fyri hetta lívið eru fræini. Nøkur eru longu kastað í jørðina, onnur manglar tær, ella fert tú, at kasta. Um tú ynskir, at hesi skulu vaksa og gerast sterkur vøkstur, so mást tú røkta jørðina væl. Jørðin er tú. Tí er tað ein avgjørd treyt, at tú vísir tær sjálvum kærleika og umsorgan. Øll, ið røkta urtagarðar vita, at ein vakur urtagarður krevur tíð, nógvan kærleika og stóra umsorgan.

Um tú ynskir broytingar, vænta so ikki, at tú kanst broyta urtagarð tín í skundi. Gerst heldur ikki ræddur og mótleysur, um uppgávan tykist ov stór. Byrja bara onkrastaðni. Tú kanst byrja við einum lítlum horni í urtagarðinum og fyrst arbeið við tí. Alt vakurt er skapt smátt um smátt, og harvið kemur tað vakra ikki knappliga til sjóndar.

Størst týdning hevur, at tú gerst eitt sindur hvønn dag. Við hesum fara fræini at næla. Eitt sindur hvønn dag, tí skulu fræ næla og vaksa, mugu tey fáa vatn, luft, hita og ljós.

Røkta teg sjálvan sum ein urtagarð. Røkta og far væl um gávuna, sum lívið, ið tær varð givið, er. Tí lívið er eins og ein urtagarður.

Við hesum í huga gekk eg víðari og hugsaði, at ymiskt er, hvussu urtagarður mín sær út. Ofta megni eg ikki sjálv at væta, hita og senda ljós út í urtagarðin, men hetta kemur frá øðrum, sum eg kenni og eri saman við. Ja, urtagarðurin er mín, men hugsi, at tá vit øll eru dýrabarir urtagarðar, so eiga vit óivað eisini at minnast at hjálpa til í urtagarðinum hvør hjá øðrum. Soleiðis kunnu vit hvør í sínum lagi gerst urtagarðsmenn, sum, eins væl at gleðast um vøksturin hjá okkum sjálvum, eisini gleðast um og arbeiða fyri vøksturin hjá øðrum .

Gangandi eftir vegnum gleddist eg um gávuna, sum lívið, ið mær varð givið, er.